Paul Auster

Als je ooit een paar jaar op de boekenafdeling van de Bijenkorf hebt gewerkt kun je nog jaren vooruit met ongelezen boeken in je boekenkast. Ook als het een van je favoriete auteurs betreft.

Ik ben al fan van Paul Auster vanaf het eerste boek dat ik van hem las, Moon Palace. Mooie schrijfstijl, zinvolle gedachten en vlotte pen. Door de jaren heen bijna alles van hem gelezen. Ik was al eerder begonnen met Leviathan maar na 30 pagina's weer weggelegd. Geen idee meer waarom want een 'must read'.

Peter Aaron probeert in Leviathan het leven van zijn vriend Benjamin Sachs naar waarheid te beschrijven. Sachs is een begenadigd schrijver met een perfect huwelijk, waar Aaron heimelijk jaloers op is. Sachs is gefascineerd door de rol die toeval speelt in zijn leven en dat van de mensen om hem heen. De achterflap zegt: Maar toeval heeft nog één kaart te spelen....Benjamin Sachs gaat op een mysterieuze reis en het is de vraag of hij überhaupt terug komt.

The Diving Bell and the Butterfly

Ik kreeg vorige week een filmtip van de vrouw van een goede vriend. 'Je moet kijken naar The Diving Bell and the Butterfly, een prachtige film over de hoofdredacteur van de Franse versie van Elle, Jean-Dominique Bauby. Hij krijgt een beroerte en kan vervolgens enkel nog communiceren via één oog.'

Zo gezegd, zo gedaan.

Vanochtend in bed de film gekeken en we waren echt zwaar onder de indruk. Van het verhaal, maar meer nog de manier waarop het verteld wordt. De beeldtaal is zo subtiel en de eerste minuten zie je de wereld letterlijk door zijn ogen. Beklemmend en fascinerend tegelijk.

Julian Schnabel, de bekende kunstenaar, is de regisseur en dit verklaart gedeeltelijk de prachtige fotografie.

Jean-Dominique Bauby gaat uiteindelijk een boek schrijven over zijn verhaal. Via een geduldige assistente en knipperen met één oog. Amazing!

Ik ga er verder niet teveel over zeggen verder; woorden kunnen de beleving niet voldoende vangen.

Gaat het zien: the diving bell and the butterfly!

De filmversie:


En de echte Jean-Dominique Bauby:

Californication

In afwachting van seizoen 4 van mijn favoriete tv serie Mad Men zijn we hier thuis verslingerd geraakt aan een andere tv-serie; Californication.

Hilarische serie over een succesvolle schrijver met een writer's block (David Duchovny, bekend van X-files). Goed en vlot geschreven dialogen, over-the-top beeld van het vrije Califonië en, zeker voor Amerikaanse begrippen, expliciete sex-scènes. Maar wat wil je ook met zo'n titel.

www.IMDB.com omschrijft het kort, krachtig en treffend:
Hank Moody...no man is more committed to a midlife crisis. He tries to juggle his career, his relationship with his daughter and his ex-girlfriend, as well as his appetite for beautiful women.








Langzaamaan ga je van hem houden, die goedbedoelende loser die zich elke keer weer in de nesten werkt omdat ie z'n hart op zijn tong heeft. En dat doen de mensen om hem heen in de serie ook. Speciale vermelding ook voor zijn boezemvriend Charles Runkly (gespeeld door Evan Handler, bekend van Sex and the City). Mooie samenspel en ware mannenvriendschap!

Als iemand nog zo'n leuke serie in de aanbieding heeft hoor ik het graag, want ik vermoed dat we over twee weken ook door de eerste 3 seizoenen van Californication heen zijn en moeten wachten op seizoen 4, net als bij Mad Men.

It might get loud

Ik ben al jaren een groot fan van documentaires, in het bijzonder documentaires over muziek en binnen dat specifieke genre het ontstaan van bands. Toeval speelt altijd een grote rol, maar we kijken natuurlijk met de huidige kennis van zaken terug en weten dat hier de kiem ligt van mooie muziek, succes en wereldfaam. Dat maakt het prille geworstel aandoenlijk en neemt de muzikanten voor ons in.

Wat mij erg aanspreekt is het creatieve proces. Het gezoek naar de juiste 'stem' om je gevoelens, ideeën, overtuigingen over te brengen. Prachtig en o zo herkenbaar. Want elke creatief zal je vertellen dat het proces hetzelfde blijft, of je nu onbekend en/of onbemind bent of een wereldster. Je begint elke keer weer met een leeg vel en twijfel is altijd je metgezel.

Ik kom tot deze overpeinzing na het zien van It Might Get Loud, een prachtige documentaire over 3 wereldberoemde gitaristen van 3 verschillende generaties. Respectievelijk Jimmy Page van Led Zeppelin, The Edge van U2 en Jack White van The White Stripes. Ze vertellen alledrie hun verhaal vanaf het begin en 'hoe het zo gekomen is' en ontmoeten elkaar vervolgens in een grote hal waar een kunstmatige huiskamer is gecreëerd. Hier praten ze over hun passie en belangrijker nog, ze spelen samen nummers. Het plezier en het respect spat er vanaf.



Ik kan nooit genoeg krijgen van dit soort documentaires. Iedereen die houdt van gitaar, muziek, creativiteit en persoonlijke verhalen raad ik aan deze documentaire te kijken en te genieten. Enjoy!

autostitch

Sinds een week of drie heb ik de autostitch app op mijn iPhone zitten. Geweldig. Alsof je een groothoeklens op je telefoon hebt. Je kunt ruimtes van links naar chts fotograferen en de app plakt ze aan elkaar. Het is aan te bevelen om te proberen de lens zoveeel mogelijk op de dezelfde hoogte en plek te houden en de rest van de telefoon te draaien in alle richtingen. De resultaten zijn verbluffend.

Dit is Villa Ruysch, café in Amsterdam, als voorbeeld:

TV-series in Nederland

Afgelopen weekend twee nieuwe tv-series gezien; Bernhard, schavuit van Oranje (hilarische titel, btw) en het leven van Annie M.G. Schmidt.

Annie M.G. was verrassend leuk omdat de regiseusse de wereld laat zien zoals Annie hem ervaarde, met dansende mensen, een nog nadrukkelijk aanwezige maar net overleden echtgenoot en andere gekke kwinkslagen. Maar ook haar gevecht om een eigen carrière. Interessant hoe het verder gaat en of ze dit niveau 7 afleveringen volhouden.

Benno
Bernhard, schavuit van Oranje, was nogal wisselend van acteerniveau. Daan Schuurmans, die bij Annie M.G. de zoon speelt, zet hier een geloofwaardige jonge Bernhard neer. Ook de oude Bernhard komt goed uit de verf. Maar Maxima lijkt niet en praat afwisselend Nederlands met een licht Spaans of vet Belgisch accent!? En ik snap dat het moeilijk is om iemand te vinden die op Willem-Alexander lijkt maar degene die hem nu speelt is het lelijkste jongetje van het Leidse studentencorps Minerva. Ongeloofwaardig. Jammer ook want het leidt af van het jongensboekleven dat Bernhard nadrukkelijk geleefd heeft. Zijn leven leest als een 'who is who' op het wereldtoneel vanaf 1940 tot 1980.
Er zou een Soldaat van Oranje-achtige film van gemaakt kunnen worden. Wie durft? En cast Daan Schuurmans maar als jonge Bernhard, prima rol!

Mad Men
Prachtig voorbeeld hoe een tv-serie de tijdsgeest kan vangen en geloofwaardig is, is natuurlijk Mad Men. Ik heb de eerste 3 seizoenen gezien en ik ben echt bevangen door de serie. Alles klopt tot in de kleinste details. En geweldig geacteerd.
Iedereen die tv-series maakt weet nu dat hij of zij 'has to step up the game', zoals Amerikanen dat zo mooi zeggen.

Instant satisfaction

Ik had deze week een mooi gesprek over muziek en beleving met een aantal vrienden en kennissen.

De huidige technische mogelijkheden maken het mogelijk nieuwe, maar ook oude muziek bijna instant beschikbaar te hebben. Iedereen aan tafel was het er over eens dat dit fijn is maar ook iets heeft veranderd aan de beleving.

'Vroeger moest je sparen voor een plaat en als je die eenmaal had, draaide je hem grijs tot je hem uit je hoofd kende', 'Ik heb mijn platenspeler weer te voorschijn gehaald, zo leuk!', zijn slechts enkele van de meningen die over tafel gingen. En mocht je nu denken: 'paar oude kerels met jeugdsentiment', dan moet ik je teleurstellen. De leeftijden liepen uiteen van 23 tot 43 jaar en degene met de platenspeler is 28 jaar!

Iedereen deelt het gevoel dat schaartste leek te zorgen voor meer intensiteit. Instant satisfaction is fijn, op het moment zelf, maar zorgt ervoor dat je je al snel overeet. 'Snel, op naar het volgende album, liedje, artiest...'

Men betreurde ook het totaal verdwenen zijn van artwork, dat vroeger zo'n bepalend deel uitmaakte van het geheel. Bepaalde oude lp-hoezen staan in het collectieve geheugen gegrifd en bepaalde mede het gevoel dat je bij een band had. Ik denk aan de Rio-hoes van Duran Duran, die helemaal paste bij de tijdsgeest en dat wat de band wilde uitstralen.

De hoes was ontworpen door de veel te vroeg gestorven artiest Patrick Nagel en het feit dat ik na bijna 30 jaar zijn naam nog weet zegt alles over hoe belangrijk artwork kon zijn in die tijd. Je wilde weten wie het had gemaakt.

Een nog sterker voorbeeld zijn de hoezen van Iron Maiden waar altijd Eddie op schittert, de mascotte van de band, die is ontworpen door Derek Riggs. Iron Maiden is ondenkbaar zonder Eddie. Het is een twee-eenheid geworden en het heeft de band onderscheiden van andere hardrockbands die begin jaren '80 aan de weg timmerden.

Er valt ook absoluut iets te zeggen vóór volstrekte beschikbaarheid van alle muziek. Je kunt je beter oriënteren op alles wat er beschikbaar is. En dan bedoel ik niet de 30 seconden geluidsclip van i-Tunes, waar ik me een aantal keren een buil aan heb gevallen.

Ik ken mensen die alles wat ze leuk lijkt downloaden en meteen luisteren en weggooien wat ze niet bevalt. Wat ze wel bevalt kopen ze vervolgens online. Klinkt bijna te mooi om waar te zijn maar ze beargumenteren het met: 'de artiest moet betaald worden voor zijn scheppingen.' 'Als het goed is, is het geld waard en daarnaast moeten we er voor zorgen dat de artiest er van kan blijven leven en nieuw werk creëren.'

Sartorialist

Ik ben al aantal weken kind aan huis op een blog over mode; www.thesartorialist.com

Man met modeachtergrond die op een dag in 2005 in zijn woonplaats NY de straat opgaat, gewapend met een camera en een goed oog voor mode én detail. Een eenvoudig idee goed uitgevoerd. Dat zijn de beste!

I started The Sartorialist simply to share photos of people that I saw on the streets of New York that I thought looked great. When I worked in the fashion industry (15 years), I always felt that there was a disconnect between what I was selling in the showroom and what I was seeing real people (really cool people) wearing in real life.

Zijn site is ondertussen een wereldwijde hit, binnen maar sinds een tijd ook buiten de fashionindustrie. Echt een prestatie want het wemelt van de blogs (ik lever het bewijs ;-) waar mensen hun ideeën, gedachten, verzinsels, passies delen met de wereld. De meeste leiden een zieltogend bestaan qua bezoekersaantallen, om nog maar te zwijgen over de reacties. Maar niet op de site van Scott Schuman. Veel bezoekers en ook veel reacties.

Ben als uitgever alleen wel benieuwd waar zijn verdiensten zitten. Hij fotografeert ondertussen voor een aantal bladen maar er liggen veel kansen om op een natuurlijke manier de bezoekers, die geïnspireerd zijn door wat hij laat zien, door te verwijzen naar de retailers.

Al blijft het een moeilijk spel om consumenten en adverteerders op een natuurlijke wijze bij elkaar te brengen, zonder de bezoekers het gevoel te geven dat je beelden en teksten (in)direct gestuurd worden door commerciële belangen.

Benieuwd waar hij mee gaat komen, de potentie is er volop!