Monday, January 30, 2012

Tree of Life

Sommige films komen uit en creëren veel rumoer en toch duurt het dan nog flinke tijd voordat je ze ziet.
Ik had dat ooit met Schindler's List en recenter Diving Bell & Butterfly (zie eerdere post). Beide films maakten enorme indruk op me en ik begreep niet helemaal waarom ik zo lang gewacht had.
Gisteren eindelijk Tree of Life gekeken. Film van en met Bradd Pitt en Sean Penn uit 2011. Eigenlijk hetzelfde verhaal. Veel over gehoord toen hij uitkwam en daarna eigenlijk vergeten. Nu spijt van want echt een film die je op groot doek in bioscoop moet zien. Prachtige beelden, geweldige fotografie en een verhaal dat langzaam je strot dicht knijpt.

Verhaallijn
Brad Pitt is de gefrustreerde vader van drie zoons die probeert vooral zijn oudste zoon klaar te stomen voor het harde leven buiten het gezin. Als een ware drillsergeant zit hij de jongen dicht op de huid. Er is geen ontsnappen aan voor de gevoelige jongen die helemaal niet klaargestoomd wil worden voor de wereld middels vechtsimulaties met zijn vader. Ook de rest van het gezin heeft te lijden onder zijn regime. De moeder, een mooie, bijna verstilde rol van Jessica Chastain, geeft de jongens wel onvoorwaardelijke liefde en voert stil verzet tegen haar man. Mooie scene is als hij op zakenreis gaat en zij met de kinderen lachend en ravottend door het huis gaat. De bevrijding spat van het scherm.















De jonge jongens spelen ook voortreffelijk. Knap hoe je op die leeftijd zo overtuigend een karakter kunt neerzetten.
Gaande de film wordt steeds meer duidelijk dat de vader een gedessilussioneerd man is die graag muzikant was geworden maar uiteindelijk 'op de ventweg van zijn eigen leven' is terecht gekomen.

Vorm
Het duurde wel een half uur voordat ik de vorm van de film snapte en kon waarderen. De film bestaat uit heel veel losse beelden en flarden. We kijken met hoofdrolspeler Jack (Sean Penn) terug op zijn jeugd. En zoals je dat zelf ook hebt bestaan je herinneringen aan je jeugd veelal uit flarden. Mooi gedaan hoor. De beelden van zijn jeugd worden afgewisseld met beelden van celdelingen en het ontstaan van het heelal.

Wat me aanspreekt is dat de film geen antwoorden biedt en/of een pasklaar einde. Je blijft met meer vragen dan antwoorden achter. Filosofisch en verfrissend.

Ik kan me niet voorstellen dat de film een kaskraker is geweest in 2011. Daarvoor is de vorm en de insteek te filosofisch en intellectueel.

Regisseur Terence Malick, ook wel de kluizenaar van Hollywood genoemd omdat hij nooit interviews geeft of op de rode loper verschijnt, heeft met zijn vijfde film een knappe prestatie geleverd. Ik ga met terugwerkende kracht op zoek naar de vier eerdere films van zijn hand.

No comments: