Tijdens de afgelopen IDFA heb ik twee mooie documentaires gezien; een over Kyteman en een over Diana Vreeland.
Bij Kyteman was ik vooral gefascineerd door zijn zoektocht naar creatieve authenticiteit. Hij veroverde in 2010 Nederland stormenderwijs. Vervolgens gaf hij er na één jaar de brui aan om in alle rust na te denken over: hoe nu verder? Daar begrepen veel mensen niets van. Instant beroemd en succes, dat gooi je toch niet zomaar weg. Respect voor zijn keuze! Kwetsbare zoektocht in mooie documentaire.
De tweede, over Diana Vreeland, vond ik helemaal geweldig. Verplichte kost voor bladenmakers en een manifest voor eigenzinnigheid. Diana Vreeland was in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw fashion editor van Harper's Bazaar en van 1963 tot 1971 hoofdredacteur van Vogue US en in die hoedanigheid tilde ze eigenhandig damesbladen, zoals ze toen nog heette, naar een hoger niveau. Beroemde uitspraak:'why waist our time on telling women how to make cookies if we have Russia'.
Nee, Vreeland schuwde het grote gebaar niet. Ze brak met de bestaande conventies en gaf opdracht voor reportages op de meest exotische plekken ter wereld. Dat dit een godsvermogen kostte deerde haar niet. Knap dat uitgeverij Condé Nast haar de vrije hand gaf. Vogue groeide onder haar bewind uit tot hét mode en lifestyle magazine van de jaren '60. In 1971 werd ze evengoed ontslagen. Haar kleindochter heeft met behulp van oude interviews, gesprekken met vrienden en collega's en animatie een mooie tribute aan haar oma gecreeërd.
Synopsis op IDFA.nl
"Ik kan geen kleine hapjes uit de modewereld nemen; dat voelt als mezelf uithongeren", aldus Diana Vreeland. De 'Empress of Fashion' zat in het midden van de twintigste eeuw vijftig jaar lang op haar troon als columniste voor en hoofdredacteur van de toonaangevende modetijdschriften Harper's Bazaar en Vogue. Door haar inspanningen voor het Costume Institute van het Metropolitan Museum of Art wist ze mode tot kunstvorm te verheffen. In Diana Vreeland: The Eye Has to Travel blikt de in 1989 overleden Vreeland zelf terug op haar bewogen leven, door middel van archiefinterviews (veelal opgenomen in haar bloemrijke woonkamer) en de nagespeelde dialoog tussen haar en schrijver George Plimpton, die in 1988 Vreelands memoires meeschreef. Bovendien komt de fine fleur van de modewereld aan het woord over de vrouw die hun zo inspireerde. Het geheel is rijkelijk geïllustreerd, met pagina's uit Vreelands tijdschriften en archiefbeelden. "Ik haat nostalgie", opent Vreeland het gesprek met Plimpton, waarop de schrijver haar vraagt hoe ze haar levensverhaal dan wel wil vertellen. Haar antwoord is tekenend voor haar schrijven, haar leven én de film die Lisa Immordino Vreeland (getrouwd met Vreelands kleinzoon) daarover maakte: "Het moet pit hebben!"
Als je de documentaire nog niet hebt gezien, en die kans is aanzienlijk, raad ik je aan te kijken of je hem alsnog te pakken kunt krijgen. Ook als je niet zoals ik idolaat bent van bladenmaken is het een absolute must om deze flamboyante, eigenzinnige dame aan het werk te zien. Ze gaf Yves Saint Laurent de ruimte om zijn ready to wear collectie te tonen aan de wereld en adviseerde en passant Jackie Kennedy wat ze moest dragen tijdens de inauguratie van JFK. What a character!
diana vreeland interview on youtube
Eergisteren het boek met dezelfde titel gekocht bij de American Bookstore op het Spui. Als ik hem uit het plastic heb gehaald en bekeken laat ik weten of deze ook de moeite waard is. Wordt vervolgd!
No comments:
Post a Comment