Instant satisfaction

Ik had deze week een mooi gesprek over muziek en beleving met een aantal vrienden en kennissen.

De huidige technische mogelijkheden maken het mogelijk nieuwe, maar ook oude muziek bijna instant beschikbaar te hebben. Iedereen aan tafel was het er over eens dat dit fijn is maar ook iets heeft veranderd aan de beleving.

'Vroeger moest je sparen voor een plaat en als je die eenmaal had, draaide je hem grijs tot je hem uit je hoofd kende', 'Ik heb mijn platenspeler weer te voorschijn gehaald, zo leuk!', zijn slechts enkele van de meningen die over tafel gingen. En mocht je nu denken: 'paar oude kerels met jeugdsentiment', dan moet ik je teleurstellen. De leeftijden liepen uiteen van 23 tot 43 jaar en degene met de platenspeler is 28 jaar!

Iedereen deelt het gevoel dat schaartste leek te zorgen voor meer intensiteit. Instant satisfaction is fijn, op het moment zelf, maar zorgt ervoor dat je je al snel overeet. 'Snel, op naar het volgende album, liedje, artiest...'

Men betreurde ook het totaal verdwenen zijn van artwork, dat vroeger zo'n bepalend deel uitmaakte van het geheel. Bepaalde oude lp-hoezen staan in het collectieve geheugen gegrifd en bepaalde mede het gevoel dat je bij een band had. Ik denk aan de Rio-hoes van Duran Duran, die helemaal paste bij de tijdsgeest en dat wat de band wilde uitstralen.

De hoes was ontworpen door de veel te vroeg gestorven artiest Patrick Nagel en het feit dat ik na bijna 30 jaar zijn naam nog weet zegt alles over hoe belangrijk artwork kon zijn in die tijd. Je wilde weten wie het had gemaakt.

Een nog sterker voorbeeld zijn de hoezen van Iron Maiden waar altijd Eddie op schittert, de mascotte van de band, die is ontworpen door Derek Riggs. Iron Maiden is ondenkbaar zonder Eddie. Het is een twee-eenheid geworden en het heeft de band onderscheiden van andere hardrockbands die begin jaren '80 aan de weg timmerden.

Er valt ook absoluut iets te zeggen vóór volstrekte beschikbaarheid van alle muziek. Je kunt je beter oriënteren op alles wat er beschikbaar is. En dan bedoel ik niet de 30 seconden geluidsclip van i-Tunes, waar ik me een aantal keren een buil aan heb gevallen.

Ik ken mensen die alles wat ze leuk lijkt downloaden en meteen luisteren en weggooien wat ze niet bevalt. Wat ze wel bevalt kopen ze vervolgens online. Klinkt bijna te mooi om waar te zijn maar ze beargumenteren het met: 'de artiest moet betaald worden voor zijn scheppingen.' 'Als het goed is, is het geld waard en daarnaast moeten we er voor zorgen dat de artiest er van kan blijven leven en nieuw werk creëren.'